Να λοιπόν που η αμαξοστοιχία μπαίνει στο σταθμό. Έχει πάρει τα μπαγκάζια του και ήθελε να βγει στο διάδρομο.

Χαιρέτησε την ηλικιωμένη κυρία κι άφησε τη Τουρκάλα να ροχαλίζει. Θα έπρεπε ίσως το ίδιο να πράξει και για την Ανατολίτισσα, από την άλλη πάλι σκέφτηκε, πριν να εγκαταλείψει το κουπέ, να μη της χαλάσει τον ύπνο. Πιθανόν το δικό της όνειρο να ήταν διαφορετικό. Αλλά και για τον απλούστατο, ακόμη λόγο πως δεν ήταν και η περίπτωση που θα τον ενδιέφερε, ούτε μπορούσε καν να συγκριθεί με τις άλλες περιπτώσεις, τις άλλες γυναικείες παρουσίες, που τα τελευταία εικοσιτετράωρα είχε μέσα του επίσημα δεχτεί και ανάλογα γιορτάσει.