«...Ένας πρώτος λόγος που μας έκανε να θεωρήσουμε πως ήταν χρέος μας, ως κοινωνικοί ψυχολόγοι, να μελετήσουμε τα φαινόμενα της τρομοκρατίας και γενικότερα της κρατικής και της μη κρατικής πολιτικής βίας βρίσκεται στη σύνθετη φύση και προέλευσή τους έτσι όπως βιώνονται, προσλαμβάνονται, εξηγούνται, ερμηνεύονται και αντιμετωπίζονται από το κοινωνικό υποκείμενο φυσικά -δηλαδή πρωτίστως σε αναπαραστασιακό επίπεδο-αλλά και ως προς τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται, χρησιμοποιούνται και εξαργυρώνονται από την πολιτεία στις διάφορες εκδοχές της, δηλαδή κατ αποκλειστικότητα σε θεσμικό και επικοινωνιακό επίπεδο...

...Ο κύριος όμως και ύστατος λόγος που μας έκανε όχι μόνο να θέλουμε να μελετήσουμε την τρομοκρατία και την άσκηση κρατικής και μη κρατικής πολιτικής βίας από τη σκοπιά της κοινωνικής ψυχολογίας, αλλά και να πιστέψουμε ότι οφείλουμε να πράξουμε κάτι τέτοιο, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη «λογική» αντίφαση πολιτικών, ηθικών και κοινωνιακών επιπτώσεων υψίστης σημασίας, που θέτει εξ ορισμού και προκαλεί εκ προοιμίου η σύγκρουση της τρομοκρατίας με τη δημοκρατία. Υπό την έννοια ότι η μεν τρομοκρατία απειλεί -αν δεν στοχεύει κιόλας- να καταλύσει τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, η δε δημοκρατία, μεθοδεύοντας την πάλη της ενάντια στην τρομοκρατία, καταλύει η ίδια τις αρχές της, παραβιάζοντας κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα, την υπεράσπιση των οποίων επαγγέλλεται...».