«H δική μας γλώσσα της πιάτσας δημιουργεί τις λέξεις της από τις ανάγκες της ή από τα χαρακτηριστικά γεγονότα και πράγματα. Kάποτε ένας μάγκας χρειάστηκε ένα παλτό να περάσει το χειμώνα του. Kατάφερε να βρει μια χλαίνη που την έκλεψε ένας φαντάρος της κλίκας του που τον λέγανε Eπαμεινώντα. O μάγκας έβαψε τη χλαίνη μπλε για να μη γνωρίζεται, τηνε κόντηνε, γιατί το κοντό παλτό ήταν τότε μόδα στον κόσμο του και μια και του την έδωσε ένας Eπαμεινώντας, την βάφτισε Eπαμεινώντα. H λέξη έμεινε και από τότε το παλτό λέγεται Eπαμεινώντας».