Από την πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων ομφαλοπλακουντιακού αίματος (εφεξής ΟπΑ) το 1988 μέχρι σήμερα, το ΟπΑ έχει αναδειχθεί σε μία από τις σημαντικότερες πηγές αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων, που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία πλήθους αιματολογικών και ανοσολογικών ασθενειών.

Παρά το γεγονός ότι χρειάζεται ακόμη αρκετή έρευνα, τόσο προκαταρκτική όσο και βασική, τα αναμενόμενα αποτελέσματα από τις εφαρμογές των βλαστικών κυττάρων ΟπΑ αποτέλεσαν την αιτία για τη δημιουργία «τραπεζών» συλλογής και αποθήκευσης αυτών, με σκοπό τη χρήση τους για μελλοντική αλλογενή ή αυτόλογη μεταμόσχευση. Με τον τρόπο αυτό, οι εν λόγω «τράπεζες», δημόσιες και ιδιωτικές, μετατράπηκαν σε μία βασική συνιστώσα του προγράμματος μεταμόσχευσης ΟπΑ παγκοσμίως. Η ίδρυση, ωστόσο, των «τραπεζών» ΟπΑ, και ειδικά των ιδιωτικών, εγείρει μια σειρά από κρίσιμα βιολογικά, ηθικά και νομικά ερωτήματα, τα οποία χρήζουν ιδιαίτερης επεξεργασίας και ανάλυσης.

Στη μελέτη αυτή, επιχειρείται ο εντοπισμός των κρίσιμων διεπιστημονικών προβλημάτων που εγείρονται από την αποθήκευση των βλαστικών κυττάρων ΟπΑ, και μέσα από την ανάλυση της ελληνικής περίπτωσης επιδιώκεται ο εμπλουτισμός του αντίστοιχου προβληματισμού που αναπτύσσεται ολοένα και περισσότερο στο διεθνή επιστημονικό χώρο.