Το έργο του Παρμενίδη ''Περί φύσεως'' θεωρείται ένα από τα πλέον δυσνόητα αλλά και ορθολογιστικά κείμενα της φιλοσοφίας, αποδίδοντας στο δημιουργό του το δισυπόστατο χαρακτηρισμό του ''ιδρυτή της μεταφυσικής και της λογικής''. Είναι όμως, μόνο, έτσι; Το κείμενο ερμηνεύεται με βάση την κατεύθυνση του νου του Ελεάτη στοχαστή. Σκέπτεται την όντως σκέψη του. Ως εκ τούτου, η κατανόησή του γίνεται βατή. Αυτά που προκύπτουν αναθεωρούν δεδομένα, αλλά και επιφέρουν ερωτήματα, όπως: Τι δεν κατάλαβε ο Πλάτων και τι δεν ήθελε να αποδεχθεί ο Αριστοτέλης; Πώς προέκυψε να είναι ο Αρίσταρχος ο Σάμιος δημιουργός της ηλιοκεντρικής θεωρίας και οι Λεύκιππος - Δημόκριτος της άτμητης ή ατομικής; Τι θα έλεγε, αν μιλούσε, ο Σωκράτης; Μήπως το λεγόμενο «προπατορικό αμάρτημα» ήταν η εκτροπή του λόγου (ως νόηση και ομιλία) και απαγορευμένος καρπός η σύγκριση, ο δυισμός; Χάθηκε η Αλήθεια από τη διάσταση των αλόγων του μυαλού και της καρδιάς ή από λάθος άλογα και την ενδελέχεια του δρόμου; Είναι η πηγή του κβαντικού φωτός το Ον της θρησκείας, το όντως ον της φιλοσοφίας, η όντως αρχή της φυσικής; Όλα αυτά προκύπτουν σαν αποχρών λόγος, σπουδάζοντας το κείμενο του Παρμενίδη.