Τα μεγάλα ταξίδια και οι μεγάλες διαδρομές συμβαίνουν καμιά φορά μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα. Το μυαλό διανύει αποστάσεις τρελές την ώρα που τα πόδια μένουν καρφωμένα στο πάτωμα. Οι άνθρωποι των μεγάλων δρόμων παλεύουν με τη μοναξιά τους, επουλώνουν τις πληγές τους, σκοτώνουν το παρελθόν μέχρι που αυτό ξανάρχεται και τους χτυπά την πόρτα. Αγριεύουν και ημερεύουν όπως τα σκυλιά, ανάλογα με τις ορέξεις τους, έρμαια του χαρακτήρα τους, αυτής της αβύσσου που δεν την επέλεξαν, δεν αποφασίζουν για τίποτα, αντιδρούν μόνο στον συναγερμό του εγκεφάλου, όταν αυτός ενεργοποιείται και βουίζει μέσα στ' αυτιά τους. Ανθρωποφάγοι και θύματα, συγγενείς εξ αίματος, εργάζονται και δρουν στην Ελλάδα, μισούν και αγαπούν το ίδιο βάναυσα, στέκονται όρθιοι ή γονατίζουν στα τέσσερα με την ίδια φυσικότητα. Κι όταν ο έρωτας αποφασίζει να δράσει γίνεται φονικό όπλο. Το ταχυδρομείο της γειτονιάς, το κομμωτήριο του χωριού, ο τέταρτος όροφος μιας τυχαίας πολυκατοικίας, ένα τρένο του '89, τα μπριζολάκια του Τέλη, μια μύγα που κοπανιέται στο τζάμι, το αρνί του Πάσχα, τα μακαρόνια με κιμά. Το γουρλωμένο μάτι του αρνιού λίγο πριν από τη σφαγή, το γουρλωμένο μάτι του ανθρώπου τη στιγμή της εγκατάλειψης, ο μεγάλος δρόμος της ζωής προς τον θάνατο.