Το καπιταλιστικό σύστημα περνάει τη χειρότερη κρίση του από το 1929. Ο νεοφιλελευθερισμός, στην προσπάθειά του να περιορίσει τις ζημιές, επιτίθεται με σφοδρότητα στις κατακτήσεις των εργαζομένων. Οι κυβερνήσεις, με μειωμένες εξουσίες έναντι του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, ακολουθούν πιστά τις συνταγές που τους επιβάλλει η ελίτ του χρήματος. Την ίδια στιγμή η Αριστερά, και στην ρεφορμιστική και στη ριζοσπαστική εκδοχή της, αδυνατεί να προσφέρει πειστική και ρεαλιστική εναλλακτική λύση. Το σύνθημά της «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» ηχεί όμορφα, αλλά η απουσία περιεχομένου το εκφυλίζει σε ρητορικό σχήμα. Με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία σε υποχώρηση, τους θεσμούς σε προφανή αντιστοιχία με τις απαιτήσεις των πολιτών, και τις δυνάμεις της Αριστεράς σε διαρκή εμφύλιο, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να κερδίσουν έδαφος ο λαϊκισμός, ο μεσσιανισμός και η ιδεολογία της βίας.