Το ενδικοφανές βοήθημα της αιτήσεως ανακλήσεως (ή μεταρρυθμίσεως), το παρεχόμενο στον ηττηθέντα διάδικο (ή και σε τρίτο) κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, αποτελεί και θα εξακολουθεί να αποτελεί, όσο δεν συγχωρούνται κατά των αποφάσεων της προσωρινής δικαστικής προστασίας ένδικα μέσα, τη μόνη αναγνωριζόμενη από τον νόμο δυνατότητα ελέγχου της νομιμότητας του διαταχθέντος μέτρου. Αντιμετωπιζόμενο από τον νομοθέτη το μέσο αυτό κατά τρόπο συστηματικό και κατά βάση ορθό, συνιστά επιτυχή ρύθμιση, με συνέπεια, δικαίως η ελληνική θεωρία να μη δέχεται την ανάγκη προσφυγής του ηττηθέντος στα ένδικα μέσα.
Στην παρούσα μελέτη ειδικότερα εξετάζονται:
Το αντικείμενο δίκης της αιτήσεως ανακλήσεως (ή μεταρρυθμίσεως) Η εννοιολογική διάκριση μεταξύ ανακλήσεως και μεταρρυθμίσεωςΗ φύση της κατά τα άρθρα 696-698 ΚΠολΔ ανακλήσεως (ή μεταρρυθμίσεως) ως ασφαλιστικού μέτρου και ο διαπλαστικός δικονομικός χαρακτήρας τηςΗ ύπαρξη αποφάσεως που διέταξε ασφαλιστικά μέτρα ως προϋπόθεση της ανακλήσεως (ή της μεταρρυθμίσεως) Η κατά τα άρθρα 696-698 ΚΠολΔ ανάκληση (ή μεταρρύθμιση) Η επίδραση της νέας ρυθμίσεως του ν. 4055/2012 (άρθρ. 16 § 2) στις ισχύουσες περί ανακλήσεως των αποφάσεων των ασφαλιστικών μέτρων διατάξεις Η μη αναδρομική ενέργεια της αποφάσεως περί ανακλήσεως (ή μεταρρυθμίσεως) Η δυνατότητα εφαρμογής των άρθρων 696-698 ΚΠολΔ στα μη γνήσια ασφαλιστικά μέτρα στις αποφάσεις: παροχής οριστικής δικαστικής προστασίας που εκδίδονται κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων ρυθμιστικών μέτρων ενδοδιαδικαστικής μορφής που διέταξαν την κατ' άρθρο 162 ΚΠολΔ εγγυοδοσίαρυθμιστικών μέτρων της διαδικασίας της αναγκαστικής εκτελέσεωςαναστολής της αναγκαστικής εκτελέσεωςαναστολής της εκτελεστότητας του τίτλου Οι προσωρινές διαταγές και η δυνατότητα εφαρμογής σε αυτές των άρθρων 696-698 ΚΠολΔ.
