Πάντοτε όταν η ζωή μας λυγίζει κάτω απ' την αυστηρή πειθαρχία της καθημερινότητας, γεννιέται μέσα μας μια τάση αντίστασης ενάντια στη μονοτονία της σκέψης, ενάντια στις σκληρές δοκιμασίες της πραγματικότητας. Επειδή ζούμε μια ζωή στερημένη από πολυάριθμες δυνατότητες ηδονής, η λογική μας, καταλήγει να γίνεται εχθρός μας, από το ζυγό του οποίου με χαρά αναζητούμε τη λύτρωση τουλάχιστον προσωρινά, αφηνόμενοι έτσι στη γοητεία του παραλογισμού.

Ο μαθητής ευχαριστιέται να παίζει με τις λέξεις, ο επιστήμονας ύστερα από ένα επιστημονικό συνέδριο αυτοσαρκάζεται και κοροϊδεύει την ίδια του την επιστημονική δραστηριότητα και ο σοβαρός άνθρωπος αρέσκεται στα λογοπαίγνια. Μια ακόμα πιο εχθρική στάση, πιο σοβαρή από τις προαναφερθείσες, ενάντια στην ακαμψία της Λογικής και της Επιστήμης, αυτής της ανώτερης δύναμης του ανθρώπου, γεννιέται μέσα μας και βρισκόμενη σε λανθάνουσα κατάσταση περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί. Έτσι, χάρη σ' αυτή, έρχεται μια στιγμή που ο τσαρλατάνος και ο κομπογιαννίτης αποκτούν στα μάτια μας μεγαλύτερη αξία απ' ό,τι ο διπλωματούχος γιατρός.

Αυτή ακριβώς η εχθρότητα σε μια λογική που μας καταδυναστεύει και μας στερεί από πολυάριθμες δυνατότητες ηδονής, προηγείται της αποδοχής του αποκρυφισμού και μας κάνει να δεχόμαστε γεγονότα που προφανώς παραβαίνουν τους νόμους και τους κανόνες, αποκοιμίζουν την κριτική, στρεβλώνουν τις αντιλήψεις, κάνοντας μας να πιστεύουμε σε ανεξέλεγκτες εικασίες και μαρτυρίες.