Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια νέα κοπέλα που είχε ακούσει πολλά παραμύθια. Και αγαπούσε να της τα λένε όταν ήταν ακόμα μικρή. Όσο πιο τολμηρά και απίθανα, όσο πιο φανταστικά, τόσο πιο όμορφα ήταν. Τα άκουγε, τα χαιρόταν, τα ονειρευόταν ύστερα πάνω στο μαξιλάρι της, δίχως όμως να φαντάζεται πως θα μπορούσε να τα δει να ζωντανεύουνε και να τα ζήσει. Αργότερα της άρεσε να τα διηγείται στα μικρότερα αδέρφια της - συνήθιζε μάλιστα να το κάνει όταν πήγαιναν για ύπνο. Κι ένα βράδυ... ένα παραμύθι έγινε κατάδικό της και την έκλεισε μέσα του... «Έλα να ζήσεις» της είπε «αυτό που μπορούσες μόνο να ονειρευτείς. Και να ξεχάσεις όσα δεν ήταν παραμύθια, παρά μόνο δύσκολες ώρες».

Είναι στιγμές στη ζωή μας που κρατούν μια εντελώς δική τους ξεχωριστή υπόσταση. Και επιζούν, έτσι, μοναδικές και ξεκρέμαστες μέσα στο παραμύθι της ζωής μας, κρατώντας αναλλοίωτη και την παραμικρή πινελιά που τις χρωμάτισε στην ώρα τους ανίκητη στο χρόνο. Επιζούν και ξανάρχονται ολοζώντανες στη μνήμη πολλές φορές.