Ήμουν που λες κρυμένος στα αποχωρητήρια του σχολείου και νοιώθω να γλυστρά δίπλα μου η Κατερίνα, θέλοντας κι αυτή να κρυφτεί.
- Έλα, έλα πιο μέσα, εδώ δεν θα μας βρουν. Η ψιθυριστή φωνή της με σκέπασε ξαφνικά σα να με ψηλαφούσε. Υπάκουσα σαν αφιονισμένος κι ανεπαίσθητα ένοιωσα ότι κάτι θα συνέβαινε. Απ' έξω ακουγότανε σαν βόμβος οι φωνές των υπολοίπων. Η πυκνότητα του αέρα άλλαξε γύρω μου κι άρχισε να με τυλίγει η θερμότητα του κορμιού της. Μείναμε έτσι για λίγο, εγώ σα μαγεμένος κι αυτή γεμάτη ταραχή, μέχρι που μια στιγμή με φίλησε στο στόμα. Ήταν ένα φιλί ούτε βιαστικό αλλά ούτε και ιδιαίτερης διάρκειας, άτεχνο, όμως είχε επιτελέσει τον σκοπό του. Έφυγε βιαστικά κι έμεινα με μια καρδιά ντάκα ντούκα κι ένα κόμπο ευτυχίας στο λαιμό.
Τις επόμενες μέρες κι επειδή εγώ ακόμη δεν ήξερα πως να αντιδράσω, η μάλλον παρέμενα αδρανής από ντροπή, έστελνε φίλες της που βιαστικά μου ψιθύριζαν:
- Η Κατερίνα σ' αγαπάει. Πράγματα δηλαδή που επέτειναν το μαρτύριο της ντροπαλής απραξίας μου, ως που σχετικά γρήγορα, έπαψαν να' ρχονται αυτά τα ευχάριστα μηνύματα και καλά να πάθω.