Ποιος δεν έχει βαρεθεί να ακούει ότι «η αδρεναλίνη» είναι πάντα «στα ύψη», ότι «το θερμόμετρο» πάντα «χτυπά κόκκινο», ότι «το σενάριο» είναι πάντα «εφιαλτικό», ότι «η επέμβαση» γίνεται πάντα «χωρίς αναισθητικό», ότι «η επίθεση που εξαπέλυσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης» είναι πάντα «σφοδρή» και ότι «η καταστροφή» είναι πάντα «βιβλική»;

Ο Αριστείδης Ρωμανός ανθολογεί, ερμηνεύει και σχολιάζει, χωρίς να εγκαταλείπει το άλλοτε πικρό και άλλοτε αιχμηρό του χιούμορ, την κοινοτοπία της ξύλινης γλώσσας. Η Μαρία Χούκλη προλογίζει με κέφι και διαπιστώνει πως οι ασχήμιες της πόλης είναι αντίστοιχες με τα βαρετά τέρατα της γλώσσας.