Μία από τις μορφές της εκπαίδευσης ενηλίκων, που κυριαρχεί στις μέρες μας, είναι η συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση. Συνήθως αποδίδεται με τον όρο διά βίου μάθηση, όρο που στη θεωρία σημαίνει «μάθηση καθ όλη τη διάρκεια της ζωής» και όχι αποκλειστικά «μάθηση κατά τη διάρκεια της εργασιακής ζωής». Η διαδικασία παγκοσμιοποίησης, κατά την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, έδωσε τεράστια ώθηση στην «διά βίου μάθηση» σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο. Ωστόσο, αυτή η ώθηση δεν οδήγησε στην ομοιομορφία των εθνικών συστημάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης. Τα συστήματα δια βίου μάθησης συνέχισαν να επηρεάζονται από εθνικές πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες κάθε χώρας.

Στην Ελλάδα, οι πολιτικές των προγραμμάτων συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισης που απευθύνονται σε άνεργα άτομα επιρεάσθηκαν καθοριστικά από τον σχετικά συγκεντρωτικό χαρακτήρα του ρυθμισμένου τμήματος της εκπαίδευσης ενηλίκων, αλλά και από την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση των συγκεκριμένων προγραμμάτων. Έτσι, στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση υπερέχει της γενικής εκπαίδευσης ενηλίκων. Παράλληλα, κυριάρχησε η ιδιωτικοποίηση του συστήματος της διά βίου εκπαίδευσης και κατ επέκταση η εξατομίκευση της ευθύνης για μάθηση.

Το παρόν βιβλίο φιλοδοξεί να συμβάλλει στην κατανόηση της εξέλιξης της διά βίου εκπαίδευσης στη χώρα μας και να θέσει το πλαίσιο προβληματισμού για περαιτέρω έρευνα γύρω από την κατεύθυνση των πολιτικών στο συγκεκριμένο πεδίο. Απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς, φοιτητές, εργαζόμενους και γενικότερα σε όσους ασχολούνται με την εκπαίδευση.