Είναι αλήθεια, πως τα πνευματικά δημιουργήματα κάποτε μας εκδικούνται και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στέργουν να βγουν στο φως, έστω κι αν ακόμα δεν είναι ικανά από μόνα τους να στεριώσουν τις προϋποθέσεις της ύπαρξής τους, πόσο μάλλον της παραπέρα πορείας τους στο χρόνο να επιβιώσουν...

Δεν είναι το γεγονός πως αγκομαχούν μέσα στα στενά όρια της φαντασίας του πλάστη τους, ούτε επίσης η αβεβαιότητα πως θα μπορέσουν να τελειοποιηθούν σε κάποια άλλη μελλοντική τους χρονοδιάσταση, πολύ δε περισσότερο, πως μπορεί να μείνουν για πάντα καταχωνιασμένα στα βαθιά και ανεξερεύνητα πηγάδια του δημιουργού τους.

Έτσι λοιπόν καλά που βιάζονται να βγουν στο δρόμο να πορευτούν από μόνα τους το σκληρό, στεγνό, μπας και στυγνό, μα σίγουρα κι αφιλόξενο κόσμο της αβάσταχτης καθημερινότητας, έστω κι αν με αυτή τους τη βιάση τιμωρούν εκείνον, που τόσο καιρό τα καταδυνάστευσε έγκλειστα σε ανήλιαγες σπηλιές!

Από την άλλη πάλι, έτσι όπως πήρανε την άδεια να ξεστρατίσουν, πιθανόν να βρουν τον απαιτούμενο χρόνο τα εφτασφάλιστα αδέρφια τους μέσα στις καταπακτές του δημιουργού τους να ωριμάσουν, να καταστούν από μόνα τους δυνατά, να δυνηθούν να σταθούν στο φως ανερυθρίαστα κι αυθύπαρκτα ...

Ας επιτραπεί λοιπόν σε κάθε μια από τις τέσσερις νουβέλες που κινούνται ή γεννήθηκαν καλύτερα σε τόπους διαφορετικούς, ωσαύτως και χρόνους, να βγουν, να αυτοσυστηθούν με το πραγματικό ή το φανταστικό - γιατί όχι και φαντασιακό - τους πρόσωπο...