Όταν πεθαίνει το 1894 στη Ζάκυνθο, η κοντέσα Αγάπη Μαρτινέγγου, μητέρα της 10χρονης Αστέρως, η γιαγιά Ειρήνη, η θεία Φρόσω και ο θείος Στρατής, την στέλνουν, μαζί με τον 5χρονο αδελφό της, τον Πίπη, να περάσουν το καλοκαίρι στο σπίτι μιας άγνωστης συγγενούς τους που έχει δυο παιδιά σχεδόν συνομήλικα. Η χήρα Φανή και τα παιδιά της ζουν μακριά, στα βουνά της ηπείρου, στο Πάπιγκο, ένα Ζαγοροχώρι (τότε ακόμα μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας). Οι πρώτες εβδομάδες είναι πραγματικά παραμυθένιες και τα δυο παιδιά περνάνε υπέροχα, αλλά, ξαφνικά, λίγο μετά τον δεκαπενταύγουστο, αρχίζει μια σειρά πολύ δυσάρεστων εκπλήξεων.

Αποκαλύπτεται πως η «καλή θεία Φανή» δεν είναι θεία των παιδιών, αλλά μια γυναίκα που την έχει προσλάβει η οικογένεια Μαρτινέγγου (συγκεκριμένα, η γιαγιά Ειρήνη, η Θεία Φρόσω κι ο θείος Στρατής) να υποδυθεί τη θεία των παιδιών έναντι αμοιβής, μόνο που η αμοιβή που της έχουν υποσχεθεί δεν έρχεται ποτέ.

Αιτία όλου του κακού είναι η πανούργα κυρία Αρετή, μια όμορφη, νέα χήρα με δυο δικά της παιδιά, την οποία γνωρίζει, τυχαία, ο κύριος Αγησίλαος, ο πατέρας της Αστέρως, καθώς επιστρέφει από ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Πάτρα και στη συνέχεια, ερωτεύεται, αρραβωνιάζεται και τη φέρνει να ζήσει στο αρχοντικό του.

Μυστήριο ρόλο στην ιστορία θα παίξει το μικρό Λενιώ, το κορίτσι φάντασμα που κλαίει στο φαράγγι και το στοιχειώνει. Μπορεί να βοηθήσει την Αστέρω να ξαναβρεί την οικογένειά της ή είναι μια κακιά «μπούμπα» όπως την αποκαλούν στο χωριό, που πλανεύει τους ανθρώπους για να τους πνίξει στο ποτάμι;