Τις ελληνικές φυλακές -και της πρωτεύουσας και των επαρχιών- έτυχε να τις γνωρίσω μέ διάφορους τρόπους και από διάφορες αίτιες κι αφορμές. Πήρα απ' την κάθε φυλακή ό,τι ήτανε άξιο και ένδιαφέρο να παρθεί κι έφτιασα τη φυλακή που περιγράφω. Ακόμη κι αυτό: Το Τουμπεκί, μόλο που είναι έργο ολάκερο -με δική του άρχή και τέλος-, κλείνει πια το είδος αυτό της τριλογίας που έχω πει -δηλαδή, την τριλογία των Χαμένων κορμιών. Μέλημά μου δεν ήτανε ν' αφηγηθώ παράξενα και τρομαχτικά εγκλήματα. Μ' αρκετά τέτοια μας τροφοδοτεί ο καθημερινός Τύπος. Το ότι όμως δεν καταφεύγω σε φανταστικά γεγονότα, όπως και το ότι παίρνω τους «ήρωές» μου μέσα απ' το εγκληματικό πάνθεο της χώρας μας, αυτό μονάχα κακόπιστοι θα μου το καταλογίζανε σε βάρος μου. Δεν έπαψα ποτέ να παίρνω απευθείας μέσα απ' τη ζωή τις «πρώτες ύλες» μου.

Φυσικά, το βιβλίο μου αυτό θα ξεσηκώσει και πάλι το «ιερόν μένος» των «υγιώς σκεπτομένων», θα ερεθίσει πάλι τη χοληδόχο κύστη κάθε έπαγγελματία ήθικολόγου, καθώς και τους σιελογόνους αδένες κάθε παραγνωρισμένης μεγαλοφυίας.