Ήταν θλιμμένος τόσο,
που απορούσαμε πώς δεν κατέφυγε στην αυτοχειρία?
πώς ο νους του
δεν παρεξέκλινε ακραία.
Ένα βράδυ
είδα το πρόσωπό του
παγιδευμένο στο φως του φανοστάτη.
Τα χαρακτηριστικά του
έσβηναν μέσα στο υποκίτρινο
κι έμενε μόνο μια έκφραση συμπόνιας.
Τότε κατάλαβα γιατί δεν ήταν ηττημένος.
Κοντά του
εκτός δέσμης φωτός
στην παρασκιά
τρεμόπαιζε η σκιά ενός ζητιάνου.
Ο ζητιάνος
ίσως ήταν περαστικός.
Όμως ο άλλος
ήταν δικός μας
- ένας αλλότροπος της συνοικίας.