Η καταιγίδα δεν άργησε να ξεσπάσει καταβρέχοντας τη νεαρή κοπέλα που είχε μόλις γονατίσει υποκλινόμενη σε όλες τις δυνάμεις της φύσης που λυσσομανούσαν πάνω στο δανεικό κορμί της. Κουρνιασμένη στα όρια της ξηράς και της θάλασσας, με το κύμα να πεθαίνει χτυπώντας πάνω στο σώμα της, στεκόταν καλύπτοντας μόνο με τα χέρια της το βρεγμένο της πρόσωπο, από το οποίο είχε πλέον ξεπλυθεί και το παραμικρό ίχνος από αίμα. Και ΑΥΤΟΣ δημιούργημα της φύσης ήταν. Αλλά καταραμένο.

... ο Αλεξάντερ άφησε το κορμό του δέντρου και παίρνοντας μια βαθειά ανάσα, η φωνή του ακούστηκε ως τα πέρατα της γης. Όλα γύρω τους ησύχασαν επικίνδυνα. Ο Ντάνιελ ποτέ δεν κατάφερε να τραβήξει το μικρό αγόρι. Κάποιος είχε πεθάνει...

...ήπιε λίγο τσάι από το φλυτζάνι του, με τις ρυτίδες της αιώνιας σοφίας να αυλακώνουν το πρόσωπό του, «Κλέφτη των σκιών, φονιά ανθρώπων», τον ξέρετε αυτόν τον μύθο;