Κεντρική κατεύθυνση της μελέτης αυτής είναι ο έλεγχος της καταχρηστικής άσκησης της συμβατικής ελευθερίας του προμηθευτή σε βάρος του διαμεσολαβητή και η επίτευξη ενός ανεκτού βαθμού συμβατικής δικαιοσύνης κατά τα στάδια σύναψης, εξέλιξης και ιδίως εκκαθάρισης μιας σύμβασης εμπορικής διαμεσολάβησης. Βασικό εργαλείο για την εξυπηρέτηση της κατεύθυνσης αυτής είναι ο ειδικότερος έλεγχος των ρητρών μη ανταγωνισμού, ως κρίσιμων γενικών συναλλακτικών όρων των συμβάσεων εμπορικής διαμεσολάβησης, που εμφανίζουν χαρακτηριστικά συμφωνίας προσχώρησης.

Η επιδίωξη αυτή διευκολύνεται από την αξιοποίηση των μέσων που παρέχει το θετικό δίκαιο (Μέρος Πρώτο) και το πλέγμα των γενικών αρχών του αστικού δικαίου (Μέρος Δεύτερο).

Αρχικά η ανάλυση εστιάζει στην αντιμετώπιση των επιμέρους ζητημάτων που θέτουν η ένταξη, η ερμηνεία και η διάπλαση στη σύμβαση της απαγόρευσης ανταγωνισμού, στις περιπτώσεις όπου οι συμβάσεις εμπορικής διαμεσολάβησης εμφανίζουν χαρακτηριστικά σύμβασης προσχώρησης.

Η ειδική ρήτρα της διάταξης του άρθρ. 10 π.δ. 219/1991, εξειδικεύοντας την αρχή της καλής πίστης και κατ' ακολουθίαν τον γενικό κανόνα της ΑΚ 281, επιτρέπει τον ολοκληρωμένο έλεγχο της ένταξης στη σύμβαση, της ερμηνείας και της διαμόρφωσης με δίκαιο και διαφανή τρόπο της ρήτρας μη ανταγωνισμού. Πρόκειται για μια ξεχωριστή διάταξη, η οποία επιβάλλει de lege lata δραστικό έλεγχο σε κρίσιμο συναλλακτικό όρο εμπορικής σύμβασης εντός των προτύπων των κανόνων δικαίου περί ελέγχου των καταχρηστικών γενικών όρων στις καταναλωτικές συμβάσεις.

Σε δεύτερο επίπεδο η μελέτη επικεντρώνεται στην επενέργεια των γενικών αρχών του ιδιωτικού δικαίου στο σύνολο πλέον των συμβάσεων διαμεσολάβησης προκειμένου να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά τα ζητήματα που θέτει η υποχρέωση μη ανταγωνισμού σε συμβατικό και κατά βάση σε μετασυμβατικό πεδίο, ανεξαρτήτως συνδρομής χαρακτηριστικών σύμβασης προσχώρησης.

Με την ανάδειξη ως προϋπόθεσης της ύπαρξης consensus για την ισχύ της μετασυμβατικής απαγόρευσης ανταγωνισμού αποκαλύπτεται η αμφοτεροβαρής φύση της σύμβασης μετασυμβατικής απαγόρευσης ανταγωνισμού. Στο σημείο αυτό ουσιώδης όρος κύρους της απαγόρευσης ανταγωνισμού και επίτευξης συμβατικής δικαιοσύνης είναι η καταβολή ευλόγου ανταλλάγματος στον διαμεσολαβητή.

Εν τέλει, αξιοποιείται η αρχή της καλής πίστης, η οποία στο πλαίσιο δικαιότερης διάπλασης και διάσωσης του κύρους της σύμβασης μετασυμβατικής απαγόρευσης ανταγωνισμού δρα εξισορροπητικά και διορθωτικά, σε αντίθεση με τη ρήτρα των χρηστών ηθών που επενεργεί αποκλειστικά σε ακραίες περιπτώσεις.

Η μελέτη παρέχει δικαιοσυγκριτικά επαρκείς αναφορές στη γερμανική και γαλλική έννομη τάξη επί των ως άνω ζητημάτων.

Με την ανωτέρω προσέγγιση αναδεικνύεται η τάση διεύρυνσης του προτύπου του ασθενούς συμβαλλομένου από τον τύπο του ιδιώτη καταναλωτή σε αυτόν του ενδιάμεσου αποδέκτη που εξαρτάται από την επιχείρηση του προμηθευτή και η ανάγκη χάραξης νέων ορίων στην ανεξέλεγκτη λειτουργία της ιδιωτικής αυτονομίας στην αμφιμερή εμπορική σύμβαση με χαρακτηριστικά συμφωνίας προσχώρησης.