- Η αγάπη, η θεωρούμενη ως βασικότερη αγαθοποιός σταθερά της ανθρώπινης κατάστασης, είναι στην πραγματικότητα η πηγή του Κακού στην ανθρώπινη ψυχή, η αγαθή μάσκα του Θανάτου. Γι' αυτό, είναι ηθικότερο να αφήνεσαι να αγαπηθείς παρά να αγαπάς, όπως είναι και ορθότερο να υφίστασαι το κακό από να το πράττεις.

Έτσι πιστεύει ο Γιώργος, ένα χωριατόπαιδο, φοιτητής, που ζει βυθισμένος στον κόσμο των ιδεών. Γι' αυτό δεν επιτρέπει στον εαυτό του να αγαπήσει, όπως επίσης δεν επιθυμεί να κατέχει τίποτα, δεν λέει ποτέ ούτε καν το πιο αθώο ψέμα και δεν πράττει το κακό ακόμα και για να αντισταθεί έστω κι ελάχιστα στη θηριωδία των ανθρώπων: ο καθένας θα μπορούσε να τον κακοποιήσει, δίχως εκείνος να σηκώσει το χέρι για να προστατευτεί, πόσω μάλλον για να ανταποδώσει τη βία. Πολλοί τον θεωρούν καλό παιδί - άλλοι απλώς χαζό.

Σαν αναγκαίο αποτέλεσμα αυτών των ιδεών, ο Γιώργος είναι αποφασισμένος να δοθεί σ' οποιονδήποτε θα τον αγαπήσει, ερωτικά ή με όποιον άλλο τρόπο, δίχως να επιτρέψει στον εαυτό του να ανταποδώσει ο ίδιος την κτηνωδία της αγάπης. Όντας αποκλειστικά ετεροφυλόφιλος, όμως, ποτέ δεν είχε φανταστεί πως οι πρώτοι άνθρωποι που θα τον ερωτεύονταν βαθιά δεν θα ήταν γυναίκες, μα άνδρες. Ούτε πως αυτός, παιδί της φύσης και των αγνών ιδεών, θα έμπλεκε με μια εγκληματική οργάνωση που απάγει εφήβους και τους διοχετεύει σε δίκτυα παιδικής πορνείας ή τους δολοφονεί για να χρησιμοποιηθούν τα σώματά τους στον χώρο των μεταμοσχεύσεων και της φαρμακοβιομηχανίας.

Ούτε πως ό,τι πόθησε περισσότερο, την ομορφιά και τη γνώση, θα πρέπει τώρα να τα διδαχτεί παραδινόμενος ακριβώς σε ό,τι φοβόταν: στην αγάπη ενός Θηρίου. Αλλά, στα αρχαία Ελληνικά, θηρίον δεν είναι μόνο το σαρκοβόρο κτήνος, μα κι οποιοδήποτε πλάσμα του δάσους, ακόμα και το πιο ακίνδυνο, ακόμα και το πιο αθώο...
Ποιος λοιπόν, τελικά, είναι ο ’νθρωπος και ποιος το Θηρίο;