Στο λιμάνι διοργανώνονταν για μια βδομάδα μουσικές εκδηλώσεις. Είχαν κουβαλήσει συγκροτήματα παραδοσιακής και ''έθνικ'' μουσικής από όλα τα Βαλκάνια. Ακόμη και γύφτους με τους ζουρνάδες τους. Κάθε βράδυ τραβούσε κατά κει ο κόσμος: λίγοι επίσημοι, διανοούμενοι, φοιτητές, καλλιεργημένοι άνθρωποι της καλής κοινωνίας.

Την ίδια ώρα, τα λεωφορεία που είχαν αφετηρία στην πλαϊνή μεγάλη πλατεία έφευγαν το ένα μετά το άλλο για τις συνοικίες, φορτωμένα ανθρώπους λαϊκούς που μόλις είχαν σχολάσει από τη δουλειά τους. Μερικοί άντρες κοιμόντουσαν κιόλας στο μπροστινό κάθισμα, οι κοπέλες ήταν κουρασμένες κι άσχημες, με ξεβαμμένα πρόσωπα κι ετοιμόρροπες κομμώσεις. Πολλά μπατζάκια είχαν λεκέδες από λάσπη ή μουστάρδα. Όλοι βιάζονταν να γυρίσουν στα σπίτια τους, ανύποπτοι για τη λαϊκή πανδαισία που σε λίγο θα άρχιζε μια ανάσα κοντά. Το δικούς άμουσο ξέδομα θα γινόταν την προσεχή (κάθε προσεχή) Παρασκευή και Σάββατο: με ντεσιμπέλ, κούνημα, χορό επί τραπέζης και νοθευμένο ουίσκι.

Ό,τι έκανε κάποτε ο λαός, το απολαμβάνουν σήμερα άλλοι. Ό,τι τρώει σήμερα ο λαός, με όρεξη δίχως δεύτερη σκέψη, το μαγειρεύουν και του το πασάρουν κάποιοι άλλοι. Θεία δίκη θα ήταν να βαφτιστούν μια μέρα ''τέχνη'' κι αυτά τα πλαστικά του αποφάγια.