''Δεν ήταν πραγματικό, δεν ήταν μόνο ανάμνηση, θα μπορούσαμε, ναι, να βρούμε κάποτε αυτό το χρόνο που ζητούσαμε: τώρα''. Η απώλεια της πραγματικότητας είναι κεντρικό θέμα στα κείμενα της Μπάρμπαρα Καίλερ. Η ''νοσταλγία για το παρόν'', όπως και η απουσία του έρωτα, της ευτυχίας, όνειρα καταδικασμένα να ναυαγήσουν: ''έχασα το νήμα προχωρώ χωρίς στόχο ακολουθώντας αυτή τη συνάντηση που άνοιξε το λαβύρινθο πάνω του μόνο ένας ουρανός και αυτός πρέπει να φτάνει για δύο''.

Η ίδια αναζήτηση θεματοποιείται στο λυρικό πεζό της κείμενο "Σύντομο γράμμα για την απουσία'': ''αλλά ίσως εδώ αρχίζει η δεύτερή σου φυγή που καταλήγει πίσω από τέσσερις τοίχους όπου δεν θέλεις τίποτα πια να ξέρεις απ' όλα αυτά όπου θα εφεύρεις την πίστη στην ευτυχία που μια μέρα θα σταθεί στην πόρτα και θα σου δείξει έναν κόσμο ωραίο γεμάτο φως και φιλικό απέναντί σου''.

Ο φόβος, η προδοσία, το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα, εκφράζονται με ιδιαίτερη ακρίβεια: ''Και ίσως θα έπρεπε να σταματήσει αυτό: λέξεις όπως άντρας και γυναίκα να αλληλοκατηγορούνται. Γλώσσα χώρα στέρησης. Η γερμανική ρουλέτα καταλήγει στο rien ne va plus. Μίλα κι άλλο. Από πού να κρατηθούμε''.

(από την εισαγωγή της μεταφράστριας)