Εφόσον δεν γνωρίζουμε τίποτα για τον Όμηρο, κάθε σημερινή ανάγνωση των επών είναι φυσικό να ασκεί κάποια βία πάνω στο κείμενο. Αναγνωρίζοντας μόνο στα πολεμικά ήθη την ομηρική αυθεντικότητα, προβάλλοντας δηλαδή την Ιλιάδα και αποσιωπώντας την Οδύσσεια, η «Ομηρική μάχη» αναλαμβάνει να περιγράψει τον ομηρικό πολεμιστή σαν μια από τις πιο ακέραιες εμφανίσεις της ελληνικής ψυχής.

Οι αξίες γεννιούνται πάντα μέσα στον κίνδυνο και τον πόλεμο. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που το έπος -παρά τις σφαγές και τις αιμοσταγείς αριστείες- παρουσιάζεται σαν ένα πολύπτυχο εγχειρίδιο ήθους, όπου, κατάπληκτος ο αναγνώστης, ανακαλύπτει ότι η «αρετή» και το «αγαθό» ταυτίζονται με τη δεινότητα στην ανθρωποκτονία. Τι να ενσαρκώνουν αυτοί οι πολεμιστές, που διαπρέπουν με το δόρυ στο χέρι; Την απάντηση δίνει ο Πλάτωνας, που αποπέμπει οριστικά από τον ελληνικό κόσμο τον επικό ήρωα και, φυσικά, τον δημιουργό του έπους.