Κάθε πρωί την ίδια ώρα ο ήλιος και το μικρό αγόρι
συναντούσαν τη θάλασσα.
Έριχναν ο ένας στον άλλον μια ματιά
και ξεκινούσαν μεθοδικά τη δουλειά τους.
Ο ήλιος να υψώνεται
τ' αγόρι να συλλέγει.
Αδιάκοπα κι οι δυο τους.
Μέχρι ο ήλιος να μεσουρανήσει
μέχρι ο μικρός να γεμίσει τον γυάλινο δίσκο του.
Με αχιβάδες.
Αποκλειστικά κίτρινες.
Όσο περισσότερες σωρεύονταν
- θραύσματα ηλιαχτίδων -
τόσο περισσότερα παιδιά τραβούσαν γύρω τους.
Σιωπηλά θαύμαζαν εκείνα,
κι απορούσαν.
Γιατί τις μαζεύει, πώς τις εντοπίζει,
πώς τον λένε, τι τις κάνει,
γιατί δεν τους μιλά;
Σκυμμένος σταθερά ο συλλέκτης
δεν έστρεφε ούτε τα μάτια.
Μόνο όταν σηκωνόταν πια
ένα σπινθηρισμό στον ήλιο αντιγύριζε
κι έφευγε αργά με τον γεμάτο δίσκο του
στο βάθος μιας αυλής...