Το καινούργιο βιβλίο του καθηγητή Κοινωνικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας Παναγιώτη Νούτσου πραγματεύεται το «σημαίνον» και ιδίως το «σημαινόμενο» του Διπλού Βιβλίου, του έργου δηλαδή που σφράγισε τη λογοτεχνική δημιουργία του Δημήτρη Χατζή.

Μετά την οριοθέτηση της αφηγηματικής του τέχνης και την αποτύπωση της μορφολογίας του λογοτεχνικού πεδίου επιχειρείται η ιστορική κατανόηση του χώρου ανάδυσης και σταδιοδρομίας των «ηρώων» του έργου, από τον «τόπο» της εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης στον «μεγάλο τόπο» και από εκεί στον «κανένα τόπο» και την «πολιτεία των ξένων». Έτσι, κατανοείται το μυθιστόρημα ως έξοχη λογοτεχνική μεταγραφή της μαρξικής ιδέας της «αποξένωσης» και συναφώς της «απο-αποξένωσης».

Ταυτόχρονα, διακριβώνονται με αναλυτικό τρόπο οι τρόποι αξιοποίησης του τριαδικού σχήματος της ιστορίας ως προς την αντιμετώπιση του κόσμου που έφυγε, του κόσμου που ήλθε ως «βιομηχανική κοινωνία» και του κόσμου που θα μπορούσε να προκύψει ως «άρνηση της άρνησης».

Τέλος, με την προσφυγή στις σχέσεις «γενικής νομοτέλειας» και τοπικών «ιδιομορφιών», με τη γλώσσα των οποίων μπορούμε να μιλήσουμε την «παγκόσμια γλώσσα του καιρού μας», οριοθετούνται οι μορφές ένταξης της Ελλάδας στην ιστορική δυνατότητα των «καινούργιων κοινοτήτων του ανθρώπου».

Tο βιβλίο ολοκληρώνεται με την παράθεση των πηγών και της βιβλιογραφίας, την αγγλική περίληψη και το ευρετήριο.