'Ανθρωποι, κατοικίδια, ζώα και ηλεκτρικές συσκευές παίρνουν το λόγο και διηγούνται την ιστορία τους.

Ένα μικρός, άσπρος «σπιτικός σκύλος» νιώθει ξένος μες στον κόσμο.
Μια γυναίκα, στη φάση «ψάχνω τον άνθρωπο της ζωής μου».
Οικογενειακοί κανιβαλισμοί. Ο γάμος, μια «ισόβια ιαχή πόνου».
Συγκεντρώσεις φίλων. Η ανάγκη επίδειξης της επιτυχίας ως αντίδοτο για την απουσία ευτυχίας.
Ένα μικρό παιδί ζωγραφίζει τα παραμύθια του, βήμα βήμα προς τη σκληρή ενηλικίωση.
Σουρεαλιστικό ιντερμέδιο: πόσα χαμένα μεροκάματα χρειάζονται για να συνεννοηθείς με τον ασφαλιστικό σου φορέα;
Οι αυτάρεσκοι τηλεοπτικοί αστέρες σε ρόλο λαϊκών δικαστών.
Δύο ηλικιωμένες αδερφές, σε ένα χωριό ερημωμένο, σε αντίστροφη μέτρηση χρόνου.
Το δράμα ενός πατέρα που ο γιος του θέλει να γίνει μουσικός κι όχι επιστήμονας.
Τα όνειρα που, από καταφύγιο, μετατρέπονται σε εφιάλτες.

Ο Γιώργος Μανιώτης υφαίνει αριστοτεχνικά ποικίλες ιστορίες στις οποίες εναλλάσσονται το κωμικό με το τραγικό, η σοβαρότητα με το σαρκασμό, ο παραλογισμός της καθημερινότητας με τα σπουδαία ζητήματα της ζωής, σε ένα «Μίξερ» της σύγχρονης πραγματικότητας.

Το «Μίξερ» αποτελείται από δεκαοκτώ καλά δομημένες ιστορίες (επτά κεφάλαια για την καθεμία), που περιπλέκονται μεν στην τύχη, οι ρίζες τους, όμως, συνφύονται, «άρρηκτα συνδεδεμένες κάτω από το χώμα μέσα στο ίδιο τετραγωνικό παρτέρι».