H γραφή αποτελεί ουσιωδέστατη μορφή επικοινωνίας στο χώρο και το χρόνο. Ακολούθησε τα εξελικτικά στάδια της ζωγραφικής γραφής ή πικτογραφίας, της ιδεογραφίας ή εικονογραφικής γραφής και της αλφαβητικής γραφής. Η ελληνική γραφή γνώρισε τα ίδια εξελικτικά στάδια όλων των συστημάτων γραφής. Η γραφή αποτελεί μέσο προβολής του ψυχικού υποβάθρου του γράφοντος. Η πρώτη διαπίστωση συσχετισμού γραφής και γράφοντος έγινε κατά την ελληνική αρχαιότητα, αλλά οι πρώτες επιστημονικές αναζητήσεις γίνονται από τον 17ο μ.Χ. αιώνα, με αποτέλεσμα τη γέννηση 4 επιμέρους κλάδων : α)Επαγγελματικής, β)Εξελικτικής, γ)Οικογενειακής και δ)Δικαστικής Γραφολογίας.

Στα πλαίσια της Δικαστικής Γραφολογίας παρουσιάστηκαν και εξελίχθηκαν κατά καιρούς διάφορες τεχνικές μέθοδοι ανάλυσης της γραφής, με τη γραφολογική να αποτελεί την πλέον πρόσφορη μέθοδο για τις ανάγκες της πραγματογνωμοσύνης. Η πραγματογνωμοσύνη εν γένει (όπου εντάσσεται και η γραφολογική) αποτελεί αποδεικτικό μέσο στο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, που προβλέπεται από τα άρθρα 368-392 ΚΠολΔ, όπου ουσιαστικά παραπέμπουν και τα είδη πραγματογνωμοσύνης των ειδικών διαδικασιών του ΚΠολΔ.