Η συμπληρωτική ερμηνεία των δικαιοπραξιών, και ιδίως των ενοχικών συμβάσεων, αναγνωρίζεται γενικά από τη θεωρία ως εργαλείο αντιμετώπισης ζητημάτων για τα οποία οι δικαιοπρακτούντες δεν προέβλεψαν, ρητά ή σιωπηρά, κάποια ρύθμιση. Κατά τούτο μπορεί να λεχθεί ότι συνιστά έναν εδραιωμένο θεσμό της ελληνικής έννομης τάξης. Παρά ταύτα δεν έχει τύχει της αντίστοιχης θεωρητικής και νομολογιακής επεξεργασίας.

Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να προκαλέσει τον επιστημονικό διάλογο για τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της συμπληρωτικής ερμηνείας, (επαν-) εξετάζοντας βασικές πτυχές της προβληματικής, ιδίως ως προς τη θεμελίωση, τις προϋποθέσεις, τα κριτήρια και τα όρια της συμπληρωτικής ερμηνείας, τη σχέση της προς το ενδοτικό δίκαιο και την έκταση του αναιρετικού ελέγχου. Αντίθετα, παρότι παρατίθενται, σε όση έκταση αυτό κατέστη δυνατό, παραδείγματα προς αποσαφήνιση των θεωρητικών αναπτύξεων, αποφεύγεται η περιπτωσιολογική ανάλυση και δεν επιχειρείται η κατηγοριοποίηση του υφιστάμενου, προπάντων στη γερμανική έννομη τάξη, νομολογιακού υλικού με σκοπό τη δημιουργία ομάδων περιπτώσεων με όμοια χαρακτηριστικά, στις οποίες η συμπληρωτική ερμηνεία οδηγεί ενδεχομένως σε παρόμοιες λύσεις για τα αναφυόμενα ζητήματα.