Για τους καλλιτέχνες των κινημάτων της πρωτοπορίας του α' μισού του 20ου αιώνα, εικαστική έκφραση και σκηνικός χώρος αποτέλεσαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η μελέτη εστιάζει συγκεκριμένα στο φουτουρισμό, στον κονστρουκτιβισμό και γενικότερα στη ρώσικη πρωτοπορία, στο ντανταϊσμό, στο σουρεαλισμό, στο Bauhaus και στον εξπρεσιονισμό και επικεντρώνεται στο έργο κάποιων από τους σημαντικότερους εκπροσώπους τους.

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι οι καλλιτέχνες όπως ο Malevich, ο Tatlin, ο Marinetti, ο Depero, ο Balla, ο Schlemmer, ο Kikoschka, ο Ball, ο Tzara ή ο Picabia, είχαν εστιάσει τους προβληματισμούς τους στα ίδια θέματα, σημείωναν τις ανατροπές τους στους ίδιους τομείς και χρησιμοποίησαν τα ίδια μέσα έκφρασης με τους πρωτοπόρους και ανανεωτές της θεατρικής σκηνής. Και οι δύο πλευρές ανέτρεψαν την παραδοσιακή προοπτική, κατήργησαν τη λογική άρθρωση, την αφήγηση και την αναπαράσταση, επαναπροσδιόρισαν το ρόλο της ανθρώπινης μορφής και τη σχέση της με το χώρο, οδηγώντας σε ένα «ολικό έργο τέχνης» και αποσκοπώντας σε μια διευρυμένη εμπειρία των αισθήσεων.