Το ''Περί αληθείας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια'' (1873) είναι ένα από τα σκαριφήματα με τα οποία ο Νίτσε γέμιζε το ένα σημειωματάριο μετά το άλλο με περιστασιακές, ασυστηματοποίητες σκέψεις, σχεδιάσματα για βιβλία, περιγράμματα ερευνητικών προγραμμάτων και πρόχειρα προσχέδια για δοκίμια. Το εν λόγω δοκίμιο έγινε αντικείμενο στενού επιστημονικού ενδιαφέροντος, και για πολλούς από τους αναγνώστες του Nietzsche -φίλους αλλά και εχθρούς- περιλαμβάνει τις πιο βαθυστόχαστες απόψεις του για τη σχέση ανάμεσα στη γλώσσα, την αισθητηριακή αντίληψη, τη γνώση, την αλήθεια, με μια λέξη για τη σχέση αναπαράστασης και πραγματικότητας. Ακόμη πιο σημαντικό είναι οπωσδήποτε το γεγονός ότι το δοκίμιο εγείρει ένα ερώτημα, το ερώτημα για την προέλευση και τη σημασία της απόδοσης μιας ανυπολόγιστης αξίας στην αλήθεια και τη γνώση. Για τους θαυμαστές του, το Περί αληθείας και ψεύδους αποτελεί μια ιδιοφυή απόπειρα υπονόμευσης της ''μεταφυσικής παράδοσης'' εκ των έσω.

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει επίσης το δοκίμιο ''Περί του πάθους της αλήθειας'' γραμμένο για την Κόζιμα Βάγκνερ: ''Σε ένδειξη εγκάρδιας τιμής, και σαν απόκριση σε προφορικά και γραπτά ερωτήματα, (πέντε πρόλογοι) που γράφτηκαν με απόλαυση μέρες Χριστουγέννων του 1872".