Είκοσι τέσσερα ποιήματα, όπου ο ουσιαστικός, χαμηλών τόνων λυρισμός συναντά το δυνατό και υποφώσκον πάθος, με έναν τρόπο που παραπέμπει σε παλαιότερες ποιητικές αξίες. Είκοσι τέσσερα ποιήματα για το χρόνο, το χωρισμό, το ανέφικτο του έρωτα.

Ποιήματα που συνδιαλέγονται με το ποιητικό παρελθόν, ορίζοντας μαζί του μία νέα σχέση («Ανηρημένο»), και ποιήματα που τείνουν χείρα βοηθείας στο λάθος, με το οποίο «ξεπληρώνεις κάποιο αρχαίο χρέος/ που πλανάται ακόμη στις αιώρες των αιώνων» («Το Λάθος»).

Ποιήματα που χαρίζουν στην ανάγνωση την αβάσταχτη ελαφρότητα της αυθεντικής ποιητικής έκφρασης, συνορεύοντας συχνά με μία γλυκιά και φιλόξενη μελαγχολία («Θάλασσες»).