To ερώτημα του Leibniz «γιατί υπάρχει κάτι αντί για τίποτα» στον κόσμο της ύλης έχει διατυπωθεί αρχικά από τους Βουδιστές, οι οποίοι θεωρούν πρώτη ιδιότητα της ύλης την κενότητα.

Αν λοιπόν όλα στον κόσμο μας είναι αφηρημένα και οι αισθήσεις μας με τα είδωλα που συλλαμβάνουν πασχίζουν αυθαίρετα να ερμηνεύσουν την ατομική πραγματικότητα, τότε στον κόσμο των ανθρώπων δεν υπάρχει αλήθεια, αλλά εκτιμήσεις του ισχύοντος ανάλογα με αυτό που ο καθένας αντιλαμβάνεται ως πραγματικότητα.

Συνεπώς η εμμονή μας στην παράδοση είναι λογική παραδοξολογία και ανεξέλικτη η παράδοση γίνεται λογική παραφωνία και προκατάληψη.

Σήμερα τα επιστημονικά δεδομένα μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο στοχασμού, και όσα μέχρι πριν αντιλαμβανόμαστε ως μεταφυσικά γνωρίζουμε ότι εμπίπτουν στην φυσική διαδικασία. Έχουμε επομένως τη δυνατότητα στις μέρες μας να πάσχουμε από λιγότερη μισαλλοδοξία.

Με μια σειρά δοκιμίων ο συγγραφέας επιχειρεί να ενθαρρύνει τη σκέψη μας να κάνει το άλμα του στοχασμού: η αντίληψή μας γύρω από τα φαινόμενα της ύλης να μην τροφοδοτείται μόνο από τις προκαταλήψεις, αλλά και από τη συνειδητή γνώση μας.

Αφού εν τέλει στη ζωή υπάρχει μόνο ό,τι συνειδητοποιείται και χωρίς συνείδηση δεν υπάρχει τίποτα, τότε γιατί να μην προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τα φαινόμενα όπως αυτά ξετυλίγονται πίσω από τον καθρέφτη των αισθήσεών μας και αντί να βιώνουμε την απατηλή μας πραγματικότητα να μην ζούμε την αποκάλυψη των βιωμάτων μας;