Ένα βιβλίο διαφορετικό απ' ό,τι μας έχει συνηθίσει ως τώρα ο Αλέξανδρος Τομπάζης. Μέσα στο πνεύμα της σειράς, έντονα αυτοβιογραφικό, αγγίζει άγνωστες πτυχές στη ζωή του αρχιτέκτονα -τα παιδικά του χρόνια στις Ινδίες, το ξαφνικό φευγιό λόγω της βαριάς αρρώστιας της μητέρας του στα τέλη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, το τέλος του πολέμου στην Αγγλία, την άφιξη στην Ελλάδα το 1946 -αλλά και προσωπικές αναμνήσεις από τα σχολικά του χρόνια, το Πολυτεχνείο, τα πρώτα βήματα στην επαγγελματική του σταδιοδρομία.

Με ύφος αυτοσαρκαστικό θυμάται κάποιες επαγγελματικές του αβλεψίες και τις συνέπειές τους, αλλά και τις καλές στιγμές με μια αναδρομή στα πιο αγαπημένα απ' τα παιδιά του...

Το βιβλίο αυτό δεν παρουσιάζει, όπως άλλα, το έργο του Αλέξανδρου Τομπάζη, αλλά το ταξίδι που οδήγησε σ' αυτό, ένα ταξίδι κυριολεκτικό και μεταφορικό, ένα ταξίδι από τις πρώτες αναζητήσεις μέχρι τη σκέψη για το πού βαδίζει σήμερα η αρχιτεκτονική. Πρέπει να είναι ωραίο το αίσθημα να είσαι ευγνώμων και να μπορείς να δώσεις πίσω κάτι απ' αυτά που τόσο απλόχερα σου έδωσε η ζωή, καταλήγει.

Το κείμενο συνοδεύουν μια σειρά φωτογραφιών απ' τα παιδικά του κυρίως χρόνια που τράβηξε ο φωτογράφος πατέρας του καθώς και πολλά σκίτσα από το χέρι του ίδιου του αρχιτέκτονα.