ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

Ανατρέχοντας κανείς στην ταραγμένη ιστορία του ελληνικού εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, βρίσκεται αδιάκοπα μπροστά σ ένα πλήθος από καυτά και αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί το μαζικό αυτό κίνημα με τους ηρωικούς αγώνες του δεν κατάφερε να ξεπεράσει ουσιαστικά τα συντεχνιακά του πλαίσια; Γιατί δεν αποτίναξε τα πλέγματα της εξάρτησης και δεν διαμόρφωσε μια γνήσια ταξική φυσιογνωμία; Πώς μια μικρή μειοψηφία ρεφορμιστών συνδικαλιστών, δεξιών ή κεντρώων, καταφέρνει για πολλές δεκαετίες να επιβάλλει την εξουσία της στο συνδικαλιστικό κίνημα, παρά και ενάντια στη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων; Είναι μόνο η δύναμη της κρατικής ή και ξένης επέμβασης και των μηχανισμών της εξάρτησης που καθόρισαν αυτή την πορεία; Με άλλα λόγια, ήταν αναπόφευκτη και αναπότρεπτη αυτή η εξέλιξη; Κι αν ναι, τότε πού βρίσκεται η διέξοδος; Κι αν όχι, ποια στάθηκε η κύρια αιτία της κακοδαιμονίας; Τέλος, ποιος ο ρόλος της κομμουνιστικής Αριστεράς στην ιστορική διαμόρφωση και τη συνολική πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος;

Ο Ηλίας Στάβερης μας εισάγει στην κατασταλαγμένη άποψή του ότι το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένας λαβύρινθος, και με τα αρθρωτά κείμενά του στην ουσία δεν επιχειρεί τίποτε άλλο από το να τα «δένει» το ένα μετά το άλλο με τρόπο που θα μπορούσαν να αποτελούν, στη συνέχειά τους και με τη συνέπειά τους, το «Μίτο της Αριάδνης» για την ανανέωση του συνδικαλιστικού κινήματος, που αυτή ακριβώς προσδιορίζει ως την έξοδο από τον λαβύρινθο. Η λέξη ανανέωση, δομών, εξουσιών, ιδεών, αντιλήψεων, προτάσεων, προσώπων, ηλικιών, στο ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα έρχεται και επανέρχεται στα κείμενά του. Αποτελεί ταυτόχρονα και μια σπαρακτική κραυγή αγωνίας ενάντια στην καθυστέρηση, στη «μούχλα», στη διανοητική οκνηρία και επανάπαυση, στην αγωνιστική απραξία.