Η ποίηση, όπως ισχυρίζονται και οι ποιητές του παρόντος έργου, είναι μια μοναχική ιστορία, που αφορά, εκτός από το δημιουργό, και στον εκλεκτό εκείνο αποδέκτη που μπορεί να μετάσχει των αχράντων μυστηρίων του λόγου του. Σε αυτή την περίπτωση, δύο λυρικές φωνές ευτύχησαν να γίνουν συνοδοιπόροι και διαλέχτηκαν τόσο μεταξύ τους, όσο και με τον ποιητή των εικόνων που φιλοξενούνται στην παρούσα συλλογή, κοινωνόντας έτσι την υπαρξιακή ποίησή τους. Αφαιρετικότητα σε φόντο μαυρόασπρο, στίχοι-θραύσματα που καλούν μυστικιστικά στην πρωτογενή αποκάλυψη της Αλήθειας και πλούσιο υλικό, αντλημένο τόσο από τη θρησκευτική παράδοση, όσο και από μια σειρά επιφανειακά ετερόκλιτων πεδίων (όπως, για παράδειγμα, η ιστορική και ποιητική γραμματεία με τη Φυσική) δημιουργούν ένα νοησιαρχικό αίνιγμα που επιλύεται με τη συγκινησιακή χρήση του λόγου, σε ένα σώμα γνήσια μεταμοντέρνων κειμένων.