«... Η κλασική επιστήμη, η μυθική επιστήμη ενός απλού και ειρηνικού κόσμου αργοπεθαίνει κτυπημένη, όχι από μια φιλοσοφική κριτική, όχι από την υποταγή της στον εμπειρισμό, αλλ' απ' αυτή την ίδια της την ανάπτυξη. Είμαστε σήμερα στο σημείο της μερικής σύγκλισης των προσπαθειών για μια αμφισβήτηση του νευτώνειου μύθου, χωρίς τούτο να σημαίνει και εγκατάλειψη των προσπαθειών για την κατανόηση της φύσης, θα δείξουμε ότι η σύγκλιση αυτή σκιαγραφεί με καθαρότητα μερικά θεμελιώδη θέματα: Πρόκειται κύρια για το χρόνο τον οποίο η κλασική επιστήμη συλλαμβάνει σαν ένα φαινόμενο αντιστρεπτό, σαν κάτι που συνδέεται αποκλειστικά με τη μέτρηση της κίνησης στην οποία και αποδίδει κάθε μεταλλαγή. Πρόκειται για τη δραστηριότητα που σχετίζεται με την καινοτομία την οποία η κλασική επιστήμη προσπαθεί να αγνοήσει αντιπαραθέτοντας σ' αυτήν τον ντετερμινιστικό αυτοματισμό. Πρόκειται για την ποιοτική διαφοροποίηση, χωρίς την οποία ούτε δημιουργία ούτε δραστηριότητα είναι δυνατό να νοηθούν και την οποία η κλασική επιστήμη την περιορίζει σε μια απλή επίφαση. Πιστεύουμε ότι σήμερα η επιστήμη επιχειρεί να ξεφύγει από τους περιορισμούς του νευτώνειου μύθου, ξεφεύγει απ' αυτόν μια και θεωρητικά καταλήγει στην αδυναμία περιορισμού της φύσης στα πλαίσια και μόνο της κεκαλυμμένης απλότητας μιας πραγματικότητας που διέπεται από παγκόσμιους νόμους, Σήμερα η επιστήμη δεν μπορεί πλέον να αποδώσει στον εαυτό της το δικαίωμα να αγνοεί την εμβέλεια και το ενδιαφέρον άλλων οπτικών γωνιών, ιδιαιτέρως μάλιστα ν' αρνείται να αφουγκραστεί τα μηνύματα και τα ερεθίσματα που προέρχονται από τις επιστήμες του ανθρώπου, τη φιλοσοφία ή την τέχνη...»

I. PRIGOGINE - I. STENGERS: «La nouvelle aliance» -Εκδ. Gallimard - Coll. Folio - Paris 1979 - σελ. 97.