Στο βιβλίο αυτό ανθολογούνται και εξετάζονται πεζά και ποιητικά κείμενα 16 πεζογράφων και 13 ποιητών -ιδιαίτερα από το συμβατικό όριο 1960 και εξής-, στα οποία η πόλη της Καβάλας μαζί με την ευρύτερη περιφέρειά της διαθλάται, μετασχηματίζεται σε λογοτεχνική πόλη, δημιουργεί την ιδιαίτερη μυθοποιητική της παράδοση και επωμίζεται αισθητικούς και ιδεολογικούς ρόλους.

Στην εισαγωγή τους οι ανθολόγοι και επιμελητές του βιβλίου, φιλόλογοι-νεοελληνιστές Ευριπίδης Γαραντούδης και Μαίρη Μικέ, μετά τη διευκρίνιση ότι στόχος του παρόντος τόμου δεν είναι η συγκρότηση ενός καβαλιώτικου λογοτεχνικού κανόνα, διερευνούν τους τρόπους με τους οποίους η ιστορική και πραγματική πόλη της Καβάλας μετασχηματίζεται σε λογοτεχνική.

Ο μετασχηματισμός της πραγματικής σε λογοτεχνική πόλη συνδυάζει το πραγματικό με το φανταστικό, ακροβατεί ανάμεσα στον μύθο και στην ιστορία, εμψυχώνει τον δομημένο χώρο με τις ελεύθερες επιλογές των φαντασιώσεων ή με την ειλικρίνεια των βιωμάτων, δημιουργώντας εντέλει μια σύνθετη λογοτεχνική πολεοδομία.

Ο τίτλος, λοιπόν, Παλίμψηστο Καβάλας δηλώνει τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από μια ποιητική του ληξιαρχείου σε μια ποιητική των διαδοχικών εγγραφών στο σώμα της πόλης.