Στην περίπτωση του 1821 τρεις είναι κυρίαρχες προσεγγίσεις όταν γίνεται άμεση ή έμμεση σύνδεση του Επαναστατικού Αγώνα και του Τεκτονισμού. Η πρώτη είναι εκείνων που για οποιοδήποτε λόγο αντιστρατεύονται τον Τεκτονισμό και συνίσταται στην ελαχιστοποίηση ως ακόμα και την παντελή άρνηση οποιασδήποτε σχέσης των δύο.

Η δεύτερη είναι των 'υπέρμαχων' του Τεκτονισμού, ξανά για οποιοδήποτε λόγο, οι οποίοι φθάνουν στα όρια της υπερβολής υποστηρίζοντας ενίοτε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι ο Τεκτονισμός έκανε την Επανάσταση. Οι οπαδοί αυτής της προσέγγισης επεκτείνουν την επιχειρηματολογία και τοποθετούν όλες τις σημαντικές επαναστάσεις κάτω από την επιρροή του Τεκτονισμού.
Η τρίτη προσέγγιση είναι εκείνων των ιστορικών οι οποίοι επισημαίνουν μια πολύμορφη σχέση των δύο.

Το παρόν βιβλίο ακολουθεί μια ιδιαίτερη πορεία.
Ο Τεκτονισμός είναι ένα διακεκριμένο σύστημα ηθικής, εντελώς ξένο προς τις πολιτικές και θρησκευτικές διενέξεις και δεν μπορεί να έχει σχέση με πολιτικές και μάλιστα επαναστατικές εξελίξεις. Αντίθετα ο τέκτονας έχει όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και καθήκον να μετέχει της πολιτικής, οφείλει όμως ταυτόχρονα όταν προσέρχεται στη Στοά να αφήνει έξω από τη Στοά τις ατομικές του απόψεις και απασχολήσεις.
Ετσι το βιβλίο παρουσιάζει τεκμηριωμένα ιστορικά στοιχεία και όχι 'απόψεις' για την πραγματική και ουσιαστική συνεισφορά των Φιλελλήνων και των Ελλήνων Τεκτόνων στη μεγαλειώδη Ελληνική Επανάσταση.