Πόσο καταλαβαίνουμε ένα έργο σύγχρονης τέχνης; Η τέχνη προϋπάρχει ως γνώση ή επινοείται; Τι νέο πρότειναν τα κινήματα σύγχρονης τέχνης και οι εκπρόσωποί τους, των οποίων τα έργα γεμίζουν σήμερα τα μεγάλα μουσεία και τις ιδιωτικές συλλογές στην Ευρώπη, στην Αμερική και στις αραβικές χώρες; Στην εποχή μας υπάρχουν «τέλεια» έργα τέχνης και «αντικειμενικά» κριτήρια στη συγγραφή μιας Ιστορίας της Σύγχρονης Τέχνης;

Στο βιβλίο αυτό ο Γιάννης Κολοκοτρώνης επιχειρεί μία νέα μέθοδο ανάγνωσης για το έργο τέχνης, θεωρώντας το ως ένα ανοιχτό σύστημα κωδικοποιημένων συμβόλων των οποίων την ερμηνεία διαρκώς εμπλουτίζουμε. Στο πρώτο μέρος, εξετάζει με διεξοδικό τρόπο θεωρητικά ζητήματα της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής και αμερικανικής τέχνης. Αναλύει τις δομές, τους μηχανισμούς και τις συνθήκες, που γέννησαν τα ποικίλα καλλιτεχνικά κινήματα στον 20ό αιώνα, τις πολιτιστικές στρατηγικές, το ρόλο και το χαρακτήρα των μουσείων και των ιδιωτικών συλλογών σύγχρονης τέχνης, για να καταλήξει στο πολυέργο, στη νέα μορφή έργων σύγχρονης τέχνης ολιστικού χαρακτήρα. Στο δεύτερο μέρος, επιχειρεί μία συστηματική επεξηγηματική κωδικοποίηση των τεχνικών, των όρων, των κινημάτων και των σημαντικότερων καλλιτεχνών, που εμφανίστηκαν και κυριάρχησαν στον εικαστικό χώρο τον 20ό αιώνα, προσφέροντας στον αναγνώστη τη δυνατότητα για μία βαθύτερη κατανόηση των αλλαγών και των διεργασιών, που συντελέστηκαν στο καλλιτεχνικό τοπίο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Tο εξώφυλλο είναι βασισμένο στο έργο του Aχιλλέα Δρούγκα Tαράτσα με την Aκρόπολη και στο έργο του Παναγιώτη Tανιμανίδη Δύο ερωτευμένα πιθάρια στα υπόγεια νερά των Δελφών.