Το μέρος εκείνο της γραπτής επικοινωνίας που αφορά την πρόσληψη, δηλαδή η ανάγνωση, έχει αποτελέσει πρόσφατα αντικείμενο μελέτης από πολλές σκοπιές: της ρητορικής, της κοινωνιολογίας, της ιστορίας, της ψυχανάλυσης και φυσικά της ψυχογλωσσολογίας. Οι μελετητές της αρχαίας Ελλάδας, ωστόσο, έχουν δώσει έμφαση στην πράξη της γραφής, αναλύοντας τις σχέσεις της με την εξέλιξη του αρχαίου πολιτισμού.

Το βιβλιογραφικό κενό έρχεται να καλύψει η παρούσα μελέτη, στην οποία φωτίζονται οι αντιλήψεις και οι πρακτικές που σχετίζονταν με την ανάγνωση της πρώτης αλφαβητικής γραφής, μια ανάγνωση που προοριζόταν να γίνεται υψηλόφωνα, καθώς και οι συνέπειές τους.

Ο συγγραφέας αναζητά τους όρους εκείνους με τους οποίους οι αρχαίοι Έλληνες αντιλαμβάνονταν τη σχέση γραφέα-αναγνώστη, συσχετίζοντάς τη με σχέσεις παιδεραστικές ή γενεαλογικές, για να καταλήξει στη διατύπωση μιας σχέσης που χαρακτηρίζεται από την ισότιμη συμμετοχή των δύο υποκειμένων.