Το γένος άλλοτε ως έννοια φυσικής κατάταξης των ειδών και άλλοτε ως γλωσσική (γραμματική) κατηγορία ήταν και παραμένει προσφιλής στόχος πολλών ερευνητών των ανθρωπιστικών κυρίως επιστημών (ψυχολογίας, κοινωνιολογίας, ανθρωπολογίας, γλωσσολογίας κ.ά.).

Στον παρόντα τόμο το γένος των ονομάτων της ελληνικής γλώσσας αποτελεί το βασικό άξονα επτά γλωσσολογικών μελετών, οι οποίες ερευνούν πτυχές του από γραμματική και ψυχογλωσσολογική άποψη, σύμφωνα με την κυριαρχούσα προβληματική και τις θεωρητικές αρχές που έχουν διατυπωθεί διεθνώς τα τελευταία χρόνια. Τα θέματα που εξετάζονται κινούνται σε συγχρονικό αλλά και σε διαχρονικό επίπεδο. Η κανονικότητα και η δυνατότητα εναλλακτικής απόδοσης του γένους των ονομάτων (κριτήρια απόδοσης, φυσικό και γραμματικό γένος, ποικιλία), ο ρόλος του γένους στη συμφωνία των όρων της πρότασης, η διαχρονική μαρτυρία για τις τάσεις που διαμορφώνονται στην αλλαγή του γένους, η σχέση γένους και κλίσης, η πρόσληψη και η κατάκτηση του γένους της ελληνικής (ως μητρικής ή ως δεύτερης/ξένης γλώσσας), η γνωστική του αξιολόγηση, όλα είναι ζητήματα που για πρώτη φορά αντιμετωπίζονται συστηματικά και σε συσχετισμό μεταξύ τους με τρόπο που να αναδεικνύουν τη διαπλοκή και συνθετότητα των γλωσσικών φαινομένων και συγχρόνως να δικαιολογούν το μεγάλο ενδιαφέρον ειδικών και μη για το γένος από περιγραφική, ερμηνευτική και διδακτική άποψη.