Πρόσωπα ραγισμένα με ζωές που κλονίζονται είναι οι πρωταγωνιστές των διηγημάτων στο δεύτερο βιβλίο του Πέτρου Μπιρμπίλη.

Ο συγγραφέας με γλώσσα λιτή, αποφεύγοντας οτιδήποτε περιττό, καταφέρνει να μιλήσει μέσα από το ελάχιστο για το μεγάλο, που δεν είναι άλλο από το ανθρώπινο αδιέξοδο. Οι ήρωες των ιστοριών, βυθισμένοι σε ένα προσωπικό ημίφως, μέσα από τις παραληρηματικές αφηγήσεις τους ξεπροβάλουν ξυπόλητοι, απροστάτευτοι στα μάτια του αναγνώστη, αποζητώντας λες την τρυφερότητα που τους λείπει.

Αυτό που κάνει ξεχωριστό το βιβλίο είναι ο ωμός του ρομαντισμός. Παρότι οι ιστορίες είναι σκληρές, εκείνο που μένει είναι η στοργή μπροστά στον ψυχικό πόνο.