To αντικείμενο της έρευνας αυτής είναι η ανάλυση και η κριτική των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στη γαλλική και στην ελληνική κουλτούρα κατά την περίοδο 1950-1970, μια εικοσαετία μεγάλης σημασίας από κοινωνικο-ιστορική άποψη, καθώς επίσης και από την άποψη της κίνησης των ιδεών τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα. Επιχειρείται η συγκριτική μελέτη της γαλλικής και της ελληνικής πραγματικότητας κατά τη μεταβατική περίοδο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία οδήγησε στην οικονομικο-πολιτισμική άνθηση των «τριάντα ένδοξων χρόνων» στη Γαλλία: από το 1945-1975. Ένα τέτοιο θέμα παρουσιάζει ενδιαφέρον, διότι ερευνά πιθανές απαντήσεις σε ένα από τα κεντρικά ζητήματα της σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας, το ζήτημα της αλληλεπίδρασης των πολιτισμών στο Παρίσι, ένα χώρο όπου συναντώνται όλες οι κουλτούρες της υφηλίου.

Το βιβλίο πραγματεύεται την κοινωνική, πολιτική, οικονομική και καλλιτεχνική πραγματικότητα στην Ελλάδα και στη Γαλλία της περιόδου 1950-1970 και εξετάζει την επίδραση της κίνησης των ιδεών των δύο χωρών στο έργο τεσσάρων καλλιτεχνών, οι οποίοι ανήκουν σε δύο διαφορετικές γενιές. Είναι: α) ο Δημήτρης Σακελλαρίδης (1912-2000) και η ’ννα Κινδύνη (1914-2003) και β) ο Βλάσης Κανιάρης (1928) και ο Παύλος Διονυσόπουλος (1930). Στη διαμόρφωση των θέσεων της συγγραφέως σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι απόψεις που της παρείχαν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, σημαντικοί κριτικοί Τέχνης, όπως ο διάσημος Γάλλος καθοδηγητής ομάδων, τάσεων και ρευμάτων Pierre Restany, αλλά και άλλοι εικαστικοί τους οποίους συνάντησε στο Παρίσι, όπου συγκέντρωσε πολύτιμες πληροφορίες από ντοκουμέντα και βιβλιογραφικό υλικό.