«Ο αέρας έπαιρνε την κουρτίνα και την ανέμιζε έξω από το παράθυρο. Σαν παντιέρα. Κοίταξε γύρω της. Όλα τακτοποιημένα, «τσίτα», όπως έλεγε η μητέρα της. Η παντιέρα. Το κουρτινάκι στο παράθυρο της κουζίνας. Το καράβι. Της Δάφνης...» Πίσω από την ανοιχτή αυλαία, η πρωταγωνίστρια αυτοσυστήνεται. Αποδυόμενη ρόλους και προσχήματα, κωμικά επική, ζητά να της αναγνωριστεί, τουλάχιστον, το ταλέντο της μοδίστρας.