Η ποιητική συλλογή του Γιώργου Μοράρη «Ροσμαρίνος» αναζητεί το αντίδοτο της λήθης. Εκεί που η ονομαστική συναμη της λέξης θηρεύει ένα γλυπτό από χαλκό, άθικτο από την απρακτικότητα του αδηγάγου χρόνου, ο θάνατος κλονίζει κάθε βεβαιότητα μας μπροστά σε μία σαρκοφάγο ή τεφροδόχο και αυτό που αξίζει να μας κρατήσει στη ζωή είναι η ίδια η ποίηση.

Σ' αυτή μας παρουσιάζει σαν γλύπτης αγαλματοποιούς τύπους, τον Φαύνο, την τελευταία Δρυίδα, τον Οπλίτη θνήσκοντα, τον Δρομέα, την Κοιμωμένη, υγρές κόγχες αγαλμάτων που τυφλώθηκαν από τον πυρσοφόρο έρωτα. Μαζί τους αφήνεται να τυφλωθεί στο ψέμα που λέει την αλήθεια, στο ψεύδος της ποίησης.