Ονομάζομαι Μπροντέκ, και δεν ευθύνομαι για τίποτα. Οφείλω να το πω. Πρέπει να το ξέρει όλος ο κόσμος. Εγώ δεν έκανα τίποτα, κι όταν έμαθα τι συνέβη θα προτιμούσα να μη μιλήσω ποτέ γι' αυτό, να αλυσοδέσω τη μνήμη μου, να την κρατήσω γερά δεμένη στα δεσμά της έτσι ώστε να κάτσει φρόνιμη όπως μια αλεπού πιασμένη στο δόκανο. Με ανάγκασαν όμως οι άλλοι: ''Εσύ ξέρεις να γράφεις'', μου είπαν, ''έχεις κάνει σπουδές''. Απάντησα ότι είχα κάνει πολύ λίγες σπουδές, που ούτε καν τις ολοκλήρωσα άλλωστε, και ότι δε μου άφησαν σπουδαίες αναμνήσεις. Δε θέλησαν ν' ακούσουν τίποτα: ''Ξέρεις να γράφεις, γνωρίζεις πώς να χρησιμοποιείς τις λέξεις και πώς μπορούν να εκφράσουν τα πράγματα. Αυτό αρκεί. Εμείς δεν ξέρουμε να το κάνουμε. Εμείς θα μπερδευόμασταν, ενώ εσύ θα τα πεις και θα σε πιστέψουν''.

Μια αριστουργηματική τοιχογραφία μιας κοινωνίας και μιας εποχής, ένα υπέροχο μυθιστόρημα, βραβευμένο με το Goncourt des Lyceens 2007.