O βωξίτης, η αλουμίνα και το αλουμίνιο αποτέλεσαν κεντρικά στοιχεία πολιτικών και οικονομικών διενέξεων για μια μακρά περίοδο της ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας. Όλα τα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, από την ανασυγκρότηση και δώθε, συμπεριελάμβαναν μια μονάδα αλουμινίου στα σχέδιά τους. Όλες οι πολιτικές παρατάξεις του τόπου, από την Kατοχή και μετά, θεωρούσαν την ίδρυση βιομηχανίας αλουμινίου ως βασικό στόχο της οικονομικής πολιτικής, κι ακόμη, με εξαίρεση το κόμμα της Aριστεράς, ενέτασσαν στο πρόγραμμά τους τη συνεργασία με το ξένο κεφάλαιο, προκειμένου να επιταχυνθεί η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Ωστόσο, η δημιουργία ενός εργοστασίου αλουμινίου αντιπροσώπευε κάτι περισσότερο από την εγκατάσταση μιας βιομηχανικής μονάδας ή, έστω, μια από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που είχαν γίνει ποτέ στην Eλλάδα: ήταν το σημείο σύγκρουσης δύο πολιτικών κόσμων, δύο αντιλήψεων γι' αυτό που όφειλε να γίνει η Eλλάδα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολύ δε περισσότερο γι' αυτό που έγινε.

Η μελέτη αυτή δεν επιχειρεί να παρουσιάσει μια συνολική ιστορία του Αλουμινίου της Ελλάδας αλλά, πιο συγκεκριμένα, το πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε η ίδρυση και η λειτουργία της επιχείρησης. Για να το επιτύχει, ο συγγραφέας χρειάστηκε, μεταξύ άλλων, να έρθει σε επαφή με παλαιότερα και σημερινά υπεύθυνα στελέχη της εταιρείας, καθώς και με πολιτικές προσωπικότητες του τόπου που είχαν προσωπική εποπτεία του τόσο αμφιλεγόμενου αυτού θέματος.