«Σε σένα γράφω. Σε σένα που έχτισες το φρούριο της παντοδυναμίας και άπλωσες σαν έρπης τα μολυσμένα σάλια σου. Σε σένα που ξύπνησες μια μέρα απ’ το μεθύσι και άνοιξες κρανία γεμάτα αίμα, πιτσιλώντας κόκκινα χρώματα σε παιδικές ζωγραφιές. Σε σένα που κάρφωσες τον ήλιο, που έσβησες τ αστέρια, που έσφαξες τη φάλαινα, που έκοψες το δέντρο, που άπλωσες τον θρήνο, που έσπειρες το μίσος, που σκότωσες τον 'Αραβα, που τρύπησες τη μάνα, που βίασες τα σπλάχνα, που άρπαξες το γάλα. Σε σένα που έχτισες πάνω σε κραυγές το γαστρικό σου σκοτάδι χωνεύοντας με έναν κουβά φτυσίματα, εσύ τα λες πταίσματα, τους λυγμούς ενός νεογέννητου. Σε σένα που έσκαψες στα σωθικά μας υπονόμους και τους γέμισες μουσκεμένα φέρετρα, που φύτεψες κρεμμύδια στα μάτια των ανθρώπων, που έψησες ωμά όνειρα πάνω στις ανοιχτές πληγές τους. Σε σένα γράφω, νύχι γαμψό, πένθιμε κλειδοκράτορα, του εγκεφάλου πάρκινσον, βδέλλα της ζωής, ουρλιαχτό του μοιραίου κακού, σκυλί αλαφιασμένο, ψοφίμι αποκεφαλισμένο. Σε σένα γράφω, μ ακούς; Μισθοφόρε Μινώταυρε! Φτάνει πια! Φτάνει πια! Σταμάτα!».