Τα πρωινά, όταν η πόλη έμοιαζε ακόμη να ησυχάζει, μ άρεσε να βγαίνω στο μπαλκονάκι του πίσω δωματίου και να κοιτάζω το μικρό κομματάκι ουρανού που φαινόταν ανάμεσα στην πάντοτε κατεβασμένη τέντα και τους άσπρους τοίχους των κοντινών πολυκατοικιών.
Τότε περνούσαν από μπροστά μου οι μορφές γειτόνων, συμμαθητών, φίλων, γνωστών, δασκάλων... Μικρές, ασήμαντες λεπτομέρειες ήταν που φώτιζαν τελικά τους χαρακτήρες τους.
Αξιοποιώντας αυτές τις λεπτομέρειες, πέρασα κι εγώ, ο φανατικός αναγνώστης της ελληνικής πεζογραφίας, στην αντίπερα όχθη... Α.Φ.