Ανάβοντας τη λάμπα, πρόσεξα, για πρώτη φορά, ότι η Σέρυ είχε μεγαλώσει από τη μέρα του ατυχήματος, ότι το σώμα της έπιανε μεγαλύτερο μέρος του κρεβατιού και τα μαλλιά της είχαν μακρύνει. Αναρωτήθηκα για πόσον καιρό ακόμα θα μεγάλωνε και αν σε είκοσι χρόνια από τώρα θα φτάναμε να στεκόμαστε δίπλα σε μιαν όμορφη γυναίκα -όπως πάντα φανταζόμασταν ότι θα γινόταν η Σέρυ- ξέροντας όμως ότι παραμένει πάντοτε το τρίχρονο κορίτσι της μέρας του ατυχήματος. Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού, για να εμποδίσω τα δάκρυα που ένιωθα έτοιμα να κυλήσουν.
Δεν έπρεπε να κλάψω. Αν άρχιζα να κλαίω, δεν θα το ξεπερνούσαμε ποτέ.
Φύσηξα τις παλάμες μου για να τις ζεστάνω και χάιδεψα απαλά τα μαλλιά της.
«Γεια σου μωρό μου», ψιθύρισα.
Ήθελα να της εξηγήσω, να τη διαβεβαιώσω ότι όλα ήταν καλά, αλλά πώς να το κάνω άραγε; 'Αρχισα, λοιπόν, να τραγουδάω σιγανά, με φωνή τρεμάμενη κι ετοιμόρροπη: Κοιμήσου αγγελούδι μου, γλυκά..

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ.